Yurdumun "Güzel" İnsanları

Yaşadığımız bölgedeki insanlara, medeniyete, gelir seviyesine ve insanların görüşlerine o kadar kolay alışıyoruz ki ülkenin bütünü de öyle zannediyoruz. Oysa ki durum hiç de öyle değil. Gerçeklerle eninde sonunda yüzleşiveriyor insan.

Samsun'da yaptığımız Şahinkaya Kanyonu gezimizden bahsetmiştim. İşte o gezinin Samsunum 3 gemisi ile yaptığımız ayağında minik adaşıma rastladım. Sesini duyurabilmek ve var olabilmek için savaş veren küçük Sinem'i izlemek oldukça hüzünlüydü. İki erkek kardeşe karşı tek başına kalmış, ailede erkeklerin daha değerli görüldüğü bir millette bir kız çocuğu... Elleri kirden kapkara, üç kardeşin paylaşarak içtikleri meyve suyunda birkaç yudumcuk hakkı olan, sadece bir paket çubuk krakeri kardeşleriyle paylaşarak yiyen küçük Sinem elbette ki hırçın ve cadaloz olacaktı. 

Sesini duyurabilmek için yükselttikçe annesinden darbeler alıyordu. Yumruk haline getirdiği parmaklarıyla başına başına vuruyordu Sinem'in. O ise belki de numaradan büzüştürdüğü suratıyla birkaç damla yaş akıtıyordu gözlerinden. Babası görür de belki ilgi gösterir diye. Ne de olsa babasının biricik kızıydı.

Kardeşlerin bir bayramda bile yeyip içebildiği şeyler böylesi sınırlıyken babanın elinde akıllı bir telefon, annesiyle görüntülü konuşma yapıyordu. Kanyonu arkasına alıp annesine gösteriyordu kendisini. Çocuklar babaannenin bayramını bir ağızdan kutluyor ama gelini kimse sormuyordu. 

Benzer sahneleri 2,5 saat kadar izlemek durumunda kalınca tahmin edersiniz ki insanın aklına onlarca soru doluşuyor. Ülkesi için çok büyük hayaller kurabilen biriyken aslında yolun en başına dönmemiz gerektiği gerçeğiyle yüzleşmek çok ağır oluyor.

İnsanımız cahil, fakir ve gösteriş düşkünü. Ailesi aç olsa da akıllı telefonunu cebinden eksik etmiyor. Çocuklar birbiriyle didişip dururken onlara sırtını dönüp manzarayı seyredebiliyor. Eşinin yapayalnız, sevgiye ve şefkate aç bir şekilde olduğunu fark etmeksizin hayatına keyifle devam edebiliyor. Böyle ailelerden mutlu, mantıklı ve bir şeyler ortaya çıkarabilecek çocuklar beklemek inanın bir mucizeyle denk.

Yine de her zaman pozitif düşünmek taraftarı olduğumdan bu da düzelecektir deyip teselli ediyorum kendimi. O günden beri gözlerimin önünden gitmeyen Sinemcik, dilerim mutlu ve sağlıklı bir hayatın olur. Umarım sesini duyurmak için bağırmak zorunda kalmazsın.

Sevgiler...