Ankara'M

Lügat 365

Ölüm veya büyük bir felaket sonrası duyulan tarifsiz acı. Matem. Türkçe kökenli olan kelime yaş kelimesinden evrilmiştir. ( Lügat 365 )

Dün çok keyifli bir toplantıda, Kitap Ağacı Ankara ailesiyle Kurtuluş'ta bir oteldeydim. Konuk yazarımız Hakan Bey'le farkındalık, Kafka, tüketim çılgınlığı, yazma ve okuma atölyeleri ve daha bir sürü güzel şeyden bahsettik. Her şey çok güzeldi. Mutluyduk. Bu hayatımda yine bana onlarca şey katan bir ortamda bulunmaktan içten içe gururluydum ve aldığım notları araştırma hevesiyle doluydum.

İçimde sürekli bir an önce eve gitme hissi dolanıp dururken, Necmiye'den de "Ben artık gideyim, Gitmem lazım." sözlerini duyunca ben de onunla çıktım hızlıca. Arabaya bindik, Kurtuluştan, Kızılay Meydanı'nı geçerek Maltepe tarafına yol aldık ve ben eve geldim. Yaklaşık 10 dk sonra ise...

Bütün akşam ne hissettiğimi anlamaya çalışmakla geçti. tanıdığım herkes iyiydi fakat yitip giden canlarla aynı sokakta yürümüş, aynı durakta beklemiş belki de aynı dolmuşa binmiştim. 

Daha birkaç gün önce artık Kızılay civarına gelmekten korktuğunu söyleyen bir arkadaşıma tüm samimiyetimle "Bu duyguyla yaşanmaz. Çıkar onu aklından. Korku bir kere bizi esir aldığında ondan paçayı kurtarmak çok zordur." diyordum. Şimdi korkuyor muyum? Hayır. Hiç korkmadım. Sadece her sıyrılmaya çalıştığımda içine itilmek istendiğim kocaman bir hüzün çukuru var önümde. Ne olursa olsun düşmeyeceğim o çukura ve sizler de düşmeyin. Yapmanız gereken sadece farkına varmak.

Dün toplantıda bir "Ne?" dairesinden onun içindeki "Nasıl?" dairesinden ve bizim ülkemizde hiç kullanılmayan onun da içindeki "Neden?" dairesinden bahsettik. Neden? sorusunu sorun ve sordurun artık. Ne olduğunu, nasıl olduğunu az çok biliyoruz ama neden olduğunu hiç sorgulamıyoruz. İşte bunu sorguladığımızda sorumlular bir bir kendini gösterecektir zaten.

Nasıl bitirilir ki bu yazı? Belki de en güzeli "Hayatta kalmaya çalışın." demek.