Hüzünle Vedalaştık

Bir blogger arkadaşımın yazdığı posta yorum yazarken kendimi "Hüzünle Vedalaştım" derken buldum. Bunu yazar yazmaz bir aydınlanma yaşadım sanki, gerçekten de vedalaşmıştım. Niye blogda da yazmıyorum ki bunu dedim ve işte buradayım, Vedalaştım Hüzünle :) Benim ayrılmaz parçam olduğunu zannettiğim negatif duygular artık neredeyse hiç yoklar. Hüzünlenmek, kötü düşüncelere dalmak, kızmak, nefret etmek, kıskanmak hepsi çok ama çok kolay. Zor olan bunların tam tersini hissedebilmek.

Elbette ki kolay değil pozitife dönmek. Bir disiplin işi. Negatif duygulara kapıldığımı her fark ettiğimde pozitife dönmemi telkin etmemi gerektiren bir durum. Çevremde, ülkemde, dünyada gerçekleşen bütün kötü olaylara tepkisiz kalmam demek değil bu. Tabii ki tepkiliyim ama pozitife dönmek öyle bir şey ki bir süre sonra sürekli negatifte kalmayı istemiyor içiniz. Güzel bir şeyler yapmayı, iyi hissetmeyi, hemen toparlanmayı seçiyorsunuz. Olanlara lanet okumuyor, onları Allah'a, evrene ya da onu nasıl tanımlıyorsanız ona havale ediyorsunuz. Söylediğiniz her negatif şeyin gelip sizi bulacağına adınız gibi emin oluyorsunuz çünkü pozitife döndüğünüzden beri mutlusunuz.

Pollyannacılık denilebilir buna ama evrenin işleyişi böyle artık kabul etmek gerek. Biz dahil çevremizdeki her şey bir enerjiden meydana geliyorsa, duygular da birer enerjiyse ve yaşadığımız bu uçsuz bucaksız sistemde her enerji bir diğerini etkiliyorsa hiç olmazsa bütünün hayrına hüzünle vedalaşıp pozitife dönelim.

Gülümsemek, güzel sözler, paylaşmak, sevmek, umutlanmak, istemek ve vermek öyle güzel hissettiriyor ki yapmaya başladığınızda zaten vazgeçemeyeceksiniz. Haydi, vedalaşın hüzünle...

Görsel alıntıdır: http://paolettac.tumblr.com/