Biri Sürpriz Doğum Günü mü Dedi?

Bizler Kitap Ağacı sayesinde birbirini bulmuş azıcık çatlak, çokça tatlı, birazcık da yaramaz kızlarız. Vee çoook sevdiğimiz Necmiye'ye sürpriz doğum günü yapalım dedik. Sürpriz açık havada olunca çeşitli aksilikler yaşandı ama bu aksilikler o günün unutulmaz olmasını sağlayan detaylar olarak yanımıza kar kaldı.

 İş birlikçimiz Eda sayesinde Necmiye'nin arabasının yerini bulduk ve başladık süslemeye ama hep aklımızda bir soru vardı, "Ya yağmur yağarsa?", "Neyse!" dedik, yağmaz biz kutlarız evimize döneriz sonra yağar. Ebru süsleri arabaya yerleştirirken Elçin'le ben kalp post-itlere en güzel, azıcıkda esprili dileklerimizi yazıyorduk kiii pıt pıt pıt sesler gelmeye başladı. Tabii ki yağmur sesi...

 Hızlandı, yavaşladı derken durdu birden ve biz de büyük bir sevinç eşliğinde dileklerimizi arabanın bilimum yerlerine yapıştırıp Necmiye'nin gelmesini beklemeye başladık. Anladım ki artık bir arabanın arkasında çöküp sürpriz için beklemek benim için ağır bir hareket ;) Pek çok kere düşmekle düşmemek arasında gidip geldiğimi itiraf etmeliyim. İyice yanımıza yaklaşan Necmiye'yi arabasının arkasından "Sürpriiiizzzz!!!" nidalarıyla karşılarken bir yandan da çekim yapıyorduk tabii ki. Günümüz teknolojisi bunu gerektiriyor bence :))

 Bir süre durup bizi sevindiren yağmur, pastamızı kaputun üstüne koyduğumuz an tekrar atıştırmaya ve "bence kapalı bir yere gidin" dercesine hızlanmaya başladı. Biz önce şemsiyeleri açıp şansımızı denesek de bir anda başlayan rüzgar ve dolu ( evet yanlış okumadınız dolu) yüzünden şemsiyeler, uçan post-itler, pasta, içecekler ve daha birçok şey eşliğinde düşe kalka ıslanmayacağımızı düşündüğümüz bir yere geçtik. Fakat çok yanılmıştık :))) Bu arada ilk defa, filmlerdeki gibi, rüzgarda uçan bir şeyi yakalamanın zevkini tattım itiraf ediyorum. 

 Üzerimizde bir çatı bulunmasının güveniyle masaya yayılmış pastamızı keserken, birden hemen arkamızda bir su tahliye borusu yerinden çıktı ve hemen altında oturan ve keyifle nescafesini yudumlayan hanımefendinin tepesine indi. Sadece boru inse bir nebze oh diyebilir çünkü borunun yerinden çıkmasıyla birlikte çatıdan akan ne kadar su varsa onlarda kızcağızın üzerine akıyordu. Hepimiz ne yapacağımızı şaşırmış olayı izlerken bir yandan çatıdan akan şırıl şırıl su, diğer yandan tentenin açık kısmından gümbür gümbür yağan dolu sayesinde resmen dört tarafı suyla çevrili bir kara parçası üzerinde kalmıştık. Bu yaşananlar tabii ki bizim daha da neşelenmemize neden oldu :))) En başta söylemiştim azıcık çatlak olduğumuzu ;)

Biz pastamızı yerken yukarıdan akan su kesilmiş, boru takılamamış, paçalarımız suyu çekmişti ama olsundu biz mutluyduk. Sonra ne mi yaptık? Eda ve Necmiye'yi izlemek için horon kursuna katıldık, ayrılamadık Necmiye'nin ellerinden Türk kahvesi içtik, karnımız acıktı ve bize gelmeyen Kebo'nun ayağına gidip Kebolarımızı yedik. Karnımız tok sırtımız pekti artık ama en önemlisi ruhlarımız belki de yaşayacakları en sevgi dolu günü yaşamışlardı. 

Nice mutlu, sağlıklı, aşk dolu yaşlara Necmiye :) O günü hiç unutma ve güzel hatırla...

Not: Kebo'yu bilmeyenler için; anlatsam mı anlatmasam mı bilemedim ama çok iyi yürekli olduğumdan yazıyorum:)) Bu lezzeti herkesin tatması dileğiyle, Ankara'da Konur sokakta. Tabelasında yazan "Diyet Düşmanı" sloganı gerçek, sakın şaka sanmayın.