Hayat İnsanı Nasıl Yorar ki?

Evet, neden yorar cevabı olan var mı? Benim bu soruya şu an vereceğim cevap "kalp kırıklıkları ve hayal kırıklıkları birikmeye başladıkça ruh da yoruluyor" olacak. İleride cevabım değişir mi bilmiyorum ama şimdi böyle işte.
Eskiden "hayat beni yordu" diyenlere anlamaz gözlerle bakar ne saçmalıyor bu derdim içimden ama yoruyormuş arkadaşlar. Bana da aynı tepkileri verenler olacaktır ilerde anlarsınız :)
Son zamanlarda bir de hayatın kısa olmasına taktım. Kısıtlı zamanımız var. Milyonlarca yıllık dünya tarihinde bizim en iyi ihtimalle 60-70 yıllık yaşantımız ne ki? Göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor günler, haftalar, aylar.
Onlarca insanla tanışıyor bir kısmını bir daha hiç görmüyor bir kısmını da hiç çıkmamacasına bağlıyorsun kendine ya da sen bağlanıyorsun. Peki sonra ne oluyor? ...

Hep hayatını az ama öz insanla paylaşman gerektiğini savunurum çünkü bence en sağlıklısı odur. Sana en iyi gelenleri, seni en iyi anlayanları tutarsın yanında. Bir şey olduğunda seni anlar, seninle susar, seninle güler ve belki seninle ağlar. Tabii sen de aynı şeyleri onun için yaparsın. Akrabaların hayatınızdan çıkarılmaması gereken varlıklar olduğuna inanmıyorum. Eğer size kötü enerji veriyorsa canınızı sıkıyorsa neden yanınızda tutasınız ki? Hayatınızdan kötü şeyleri çıkarın.
E peki ben bu az insanla kalabildim mi? Evet, bir süre kalabilmiştim ama şu sıralar öyle değil maalesef ve ben bu yüzden sıkıntılar içerisindeyim. Karşılaştığım ve beni rahatsız eden karakterler neler mi? O kadar çok ki hangisini saysam bilemiyorum.

*Şişkin egolular; hepinizin çevresinde var biliyorum. Burunlarının ucunu göremiyorlar bu yüzden. Onları sevenleri uzaklaştırıyorlar kendilerinden ve bir gün o gereksiz egolarıyla baş başa kalmaya mahkumlar.
*Sevgi pıtırcığı kızlar; erkek arkadaşı olmayıp etrafındaki tüm erkeklere canım,cicim, tatlım, hayatım diyerek "saf" ya da "saf ayağına yatan" erkekleri avlamaya çalışan, yanlış yaptığını söyleyenlere de ters yapan kızlar. (Kronik olarak erkek arkadaşı bulunca ortadan kaybolurlar)
*Arkadaş ayağına yatıp erkeklere sarkan kızlar; "erkek arkadaşımla sorunlarımız var, bir de bu arada başka biriyle görüşüyorum, aman tanrım! Kendimden nefret ediyorum. Bana neler oluyor anlayamıyorum." geyiğiyle sarkıntılığın daniskasını ortaya koyarlar. Erkekler de onlara bir abi edasıyla öğütler verir. Kim bilir? Belki bir gün sevgili bile olabilirsiniz.
*Bulunduğu gruba kazık atmaya çalışan insanlar; bunlar çok ilginçtir birbirinden habersiz herkesten borç para isteyip geri ödemezler. Herkesten bir şey isteyip sonra "herkes bana hediye gönderiyor" moduna girerler. Tabii olanların duyulması gecikmez ve artık tüm grup gardını alır.
*Kızların bütün sarkıntılıklarını görüp mesafesini koymayan erkekler; durumdan zevk alırlar. Belki de böylece egolarını tatmin eder etraflarında onlara gerçekten değer veren insanları arka plana iterler. Onların hep o arka planda onu bekleyeceğini zannederler. Sonra ne mi olur? Sürpriiiizzzz :)
*Her şeye maydonoz olan tipler; bunlar da her birimizin hayatında mutlaka bulunmuş insan tipidir. Durum onlarla alakalı değilken yırtık dondan çıkar gibi olaya atlar "Ben ..." le başlayıp olayı direkt kendilerine çevirirler. Bence artık susmalı ve dinlemeliler çünkü artık dayanılmaz hale geldiler.
*Noel baba karakterine bürünenler; bir önceki örnekte olduğu gibi bunların da tek amaçlarının dikkat çekmek olduğunu düşünüyorum. Herkes beni sevsin, herkes benimle ilgilensin, herkes benden bahsetsin. E ama yeter yani!

Şimdilik bu kadar diyelim. Ben çok mu mükemmelim. Hayır, değilim tabii ki. Aksine karakterimin en sorunlu karakterlerden biri olduğuna inanırım. Kıskancım, çok kıskanırım, huzursuzluk çıkarır, surat asarım. Sahiplenirim, benimse benimdir, bitmiştir. Sınırlarım zorlanırsa hır çıkarır, benden hiç beklenmeyecek şeyler yaparım. Konuşmak isterim, konuşurken tartışır ve karşımdakini anlamaya çalışırım. Susarım, kırıldıysam, üzüldüysem saatlerce susarım. İçimden bir parça kopmuştur ve o parça hiç geri gelmeyecektir sonra gülümsediğime kanmayın. Kin duyarım, hedefi belirler günü geldiğinde acısını çıkarırım. Canımı acıtanı asla unutmam. Çok mu kötüyüm? Evet, ama şimdiye dek kimseye zarar vermedim. Tüm bu kötü huylarıma rağmen dünyayı ve insanları seven bir tarafım var. Acımasızca konuşurum ama pratiğe dökemedim hiç. Döktüğüm gün bu bahsettiğim karakterler toprağın altına girip hiç çıkmak istemeyecekler. Yine en başarılı olduğum şeyi yapıyorum. Susuyorum. İyi günler...

Not: Tablo Zerrin Tekindor'un kadınlarından en sevdiğim. Sizce de çok şey anlatmıyor mu?